"Χόλιγουντ" σου λέει...και τι είναι το Χολιγουντ; Ένα βράδυ από την ζωή μας...Όλα αυτά που βλέπουμε. Ο καλός, ο κακός, ο άσχημος, ο όμορφος, ο νταής, ο ήρωας, ο άτυχος. Το γέλιο και το δράμα. Η διπλανή μας πόρτα.
Παρομοίασα πρόσφατα την Λίβερπουλ με μία ταινία. Με ένα είδος, πιο σωστά. Βασικά στην αρχή, έλεγα πως είναι σαν τις ταινίες του Ξανθόπουλου. Ο πρωταγωνιστής τρώει μια σφαλιάρα στην αρχή , και προσπαθεί να συνέλθει και να δείξει το πόσο δυνατός είναι, ψυχολογικά. Έτσι είναι και κάθε παιχνίδι της Λιβερπουλ. Όλα της τα μάτς κρύβουν μια απρόσμενη "σφαλιάρα". Συνήθως αυτό ονομάζεται "Γκολ αντιπάλου στο γήπεδό σου ,νωρίς" ή "Τραυματισμός βασικού σου παίκτη στο 12'". Πάντα ένα χάντικαπ. Και όλο το ματς, βλέπουμε μετά τον πόνο του...Ξανθόπουλου. "Και δώστου Λίβερπουλ". "Και καμόν γιου φόκιν ρεεεντς." Και ή αποθέωση στο τέλος ή YOU WILL NEVER WALK ALONE. Με το μοντάζ να έχει κολλήσει στο "at the end of the storm". Και μέσα στην μίρλα και την μιζέρια, όλη την ώρα. Από τα βάθη του 1970 στο 2000 και τώρα 2015. Από τον Σάνκλι, στον Ουγιέ, τον Ράφα, τον Ρότζερς, και τώρα τον επίδοξο θρύλο Γιουργκεν Κλόπ.
Κατέληξα όμως, ότι η ταινία είναι ένα τεράστιο τρόλ. Κάτι σαν τον τελικό της Πόλης. (Είτε σας ήρθε στο μυαλό του ποδοσφαίρου, είτε ο άλλος, το ίδιο είναι.). Ψυχωτικό τρολλ κιόλας. Στα δίνει όλα ο θεός, και σου παίρνει πίσω τα διπλά. Και εσύ συνεχώς αναπολείς όταν ζούσες στο ΠΑΣΟΚ. Γίνεσαι η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα, και αμέσως η ταινία σου επιφυλάσσει να μην ξαναδείς πρωτάθλημα ούτε σε απονομή αντιπάλου. Παίρνεις μαζεμένα Τσ. Λ, και το επόμενο το παίρνεις μισή ζωη μετά στην ίσως μοναδική χρόνια που κουνήσαμε σεντόνι και στην αρχή της χρονιάς δεν το πίστευε ούτε ο κορμοράνος ότι αυτή η ομάδα θα το πάρει. Και με ένα τρόπο, που από την αρχή αναιρούνταν την τελευταία στιγμή όλα τα προφανή σενάρια. Κάνουν 2 αντίπαλοι στον όμιλο (10+π.), περνάς. Πετυχαίνεις 2 ομάδες που θεωρητικά σε έχουν ταλατιού, περνάς. Πας τελικό κόντρα σε ομάδα που δεν κάνεις καν τον κόπο να πεις ότι είναι 10 κλάσεις ανώτερη. Τρως για πλάκα 3 στο ημίχρονο. Και μπαίνεις μέσα σαν μικτή κόσμου, τους πετάς 3 μπαλάκια, σου ανοίγει τα πόδια η μπάλα από παντού κιόλας (θυμηθείτε ευκαιρίες Σέβα), και το παίρνεις! Νταηλίκι. Έτσι γιατί είσαι τρολλ. Ποιό Χόλιγουντ; αν γυριζόταν στο Χόλιγουντ αυτό, θα λέγαμε "μαλάκες ντάξει, το χέσατε" Και το καλοκαίρι παίζεις προκριματικά από τον Ιούνη μήνα γιατί στο πρωτάθλημα σε πέρασε μέχρι και η Νέβερτον, τρολ. Και φτιάχνεις αξιοπρεπέστατα σύνολα στην συνέχεια και τρώς την μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Κερδίζεις την Γιουνάιτεντ μέσα- έξω, και βγαίνεις 2ος γιατί σε γαμούσε όλο το περασμένο βράδυ η Φούλαμ. Ρίχνεις 4 στην Ρεάλ, και σε καυλαντεύει η Αστον Βίλα στην γωνία. Και εκεί που λές "τελειώσαμε", πετάγετε μια ομάδα που πάλι δεν περιμένει κανένας ότι μπορεί να χτυπήσει πρωτάθλημα τόσο δυνατά. Κλείνοντας κάθε στόμα, κερδίζοντας εμφατικά κάθε Νόριτς και κάθε Γουεστ Μπρομ, και ενώ σου έχουν χαμογελάσει και όλα τα αποτελέσματα πριν, και ενώ μόλις κέρδισες την ομάδα που έμελλε να το πάρει, πας και το χάνεις από μια γλύστρα του ανθρώπου που ίσως το άξιζε/'ηθελε, λίγο παραπάνω του ίδιου που (ω τι ειρωνία) μέρες πριν έλεγε "Ας μην το αφήσουμε να μας γλιστρίσει." Και μετά η ελπίδα. Πόσο πουτάνα η ζωή ρε Ξανθόπουλε, αγόρι μου; Πόσο "πόρνη" η ζωή αν δεν σε θέλει; Θυμάσαι πόσο δυνατός είσαι όταν πέφτεις, και θυμάσαι πόσο...έπεσες λίγο μετά. Μετά ελπίζεις ότι θα ξαναφτάσεις στο επίπεδο που ήσουνα, μέχρι να φας την τελική σφαλιάρα που ΜΑΛΛΟΝ θα σε ρίξει στα τάρταρα. Άλλα δεν ψοφάς. Και ξανά μανά τα ριπλέι στην ταινία.
Και η φετινή σεζον έτσι είναι, μην την ψάχνετε.3 στην Τσέλσι, σφαλιάρα από Πάλας. 4 στο Σίτυ, 6 στους Αγίους, "όλε" για το Χ με την Μπρομγουίτς. Μας τρολάρουν τα παιδιά, και μην ελπίζετε ότι θα αλλάξει κάτι, ώστε στο τέλος που θα αλλάξει, μάλλον, θα πικραθουμε διπλά. Και αν τελικά όντως δεν αλλάξει, θα πανηγυρίζουμε σαν τρελοί.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές μας. Εκεί που λες πως γλίτωσες, αναπολείς το παρελθόν, και εκεί που η ελπίδα γεννιέται, έρχεται ένα τέλος που σε κομματιάζει, αλλά έρχεται αργά. Ώστε να προλάβεις να θυμάσαι ότι ακόμα δεν έχει έρθει. Και ίσως να μην έρθει. Ίσως απλά να ζεις την αρχή λεπτομερώς.
Υ.Γ. Δεν μπορώ να ασχοληθώ σοβαρά αγωνιστικά με αυτήν την ομάδα. Η μοναδική μου παρέμβαση είναι πως τα καλά αποτελέσματα έχουν έρθει όταν δεν ξεκίνησε βασικός ο πρώτος(;) σου σκόρερ(!) -Μπεντέκε-. Παίκτης που σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει σε κείμενο για σάιτ, πως δεν είναι κακός, αλλά δεν ταιριάζει στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας.
Για τον Ντιβοκ Ορίγκι, είχα γράψει στο γκρουπάκι της Λίβερπουλ στο φσμπ πως θα εξελιχθεί σε μεταγραφή της χρονιάς.
Υ.Γ.1 Νομίζω πως η μεγαλύτερη μαγκιά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να διατηρεί την συμπεριφορά του προς τον απέναντι του. Ακόμα και αν αυτός του φέρεται με τον χειρότερο τρόπο. Και αν ακόμα και αν αυτό αποδεικνύεται μέρα με την μέρα. Το μόνο που μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κερδίσει, είναι οι τύψεις του άλλου. Αλλά οι τύψεις είναι το χειρότερο συναίσθημα και ο άνθρωπος καλυτερεύει συνήθως μετά από αυτό.
Και για να σας πω και μια "ταινία" που είδα την προηγούμενη βδομάδα με μία "καρακάξα". Αυτή η καρακάξα αγαπούσει με όλη της την ψυχή το ψωμί. Η καρακάξα αυτή λοιπόν, είχε κάποιους "φίλους", που τους συναντούσε σε...πτήσεις. Πόσο τίμιο είναι εκ μέρους των "φίλων" να προσπαθούν να της φάνε την αγαπημένη της φραντζόλα, ενώ δεν τους αρέσει το ψωμί, και ενώ ξέρουν πως "ανήκει" στην...καρακάξα. Απλά για να πουν ότι το έφαγαν; Και ποια θα είναι η γνώμη σας αν η καρακάξα συνεχίσει την ίδια αντιμετώπιση, και τελικά τα Χριστούγεννα κεράσει κοακόλα, και όχι σφαλιάρες; Εγώ που βλέπω την ταινία ως θεατής γελάω απλά με τους "φίλους".
Θα ήμουν περήφανος αν καταλάβαινε η καρακάξα ότι αναφέρομαι σε αυτή. Και τυχερός αμα το καταλάβαιναν και οι "φίλοι" της. Θα έδειχναν τουλάχιστον ότι είναι και λίγο...αετοί εκτός από...κοράκια!
ΥΓ.2 Ι will never forget this day
AΚΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΙΑ
Παρομοίασα πρόσφατα την Λίβερπουλ με μία ταινία. Με ένα είδος, πιο σωστά. Βασικά στην αρχή, έλεγα πως είναι σαν τις ταινίες του Ξανθόπουλου. Ο πρωταγωνιστής τρώει μια σφαλιάρα στην αρχή , και προσπαθεί να συνέλθει και να δείξει το πόσο δυνατός είναι, ψυχολογικά. Έτσι είναι και κάθε παιχνίδι της Λιβερπουλ. Όλα της τα μάτς κρύβουν μια απρόσμενη "σφαλιάρα". Συνήθως αυτό ονομάζεται "Γκολ αντιπάλου στο γήπεδό σου ,νωρίς" ή "Τραυματισμός βασικού σου παίκτη στο 12'". Πάντα ένα χάντικαπ. Και όλο το ματς, βλέπουμε μετά τον πόνο του...Ξανθόπουλου. "Και δώστου Λίβερπουλ". "Και καμόν γιου φόκιν ρεεεντς." Και ή αποθέωση στο τέλος ή YOU WILL NEVER WALK ALONE. Με το μοντάζ να έχει κολλήσει στο "at the end of the storm". Και μέσα στην μίρλα και την μιζέρια, όλη την ώρα. Από τα βάθη του 1970 στο 2000 και τώρα 2015. Από τον Σάνκλι, στον Ουγιέ, τον Ράφα, τον Ρότζερς, και τώρα τον επίδοξο θρύλο Γιουργκεν Κλόπ.
Κατέληξα όμως, ότι η ταινία είναι ένα τεράστιο τρόλ. Κάτι σαν τον τελικό της Πόλης. (Είτε σας ήρθε στο μυαλό του ποδοσφαίρου, είτε ο άλλος, το ίδιο είναι.). Ψυχωτικό τρολλ κιόλας. Στα δίνει όλα ο θεός, και σου παίρνει πίσω τα διπλά. Και εσύ συνεχώς αναπολείς όταν ζούσες στο ΠΑΣΟΚ. Γίνεσαι η ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα, και αμέσως η ταινία σου επιφυλάσσει να μην ξαναδείς πρωτάθλημα ούτε σε απονομή αντιπάλου. Παίρνεις μαζεμένα Τσ. Λ, και το επόμενο το παίρνεις μισή ζωη μετά στην ίσως μοναδική χρόνια που κουνήσαμε σεντόνι και στην αρχή της χρονιάς δεν το πίστευε ούτε ο κορμοράνος ότι αυτή η ομάδα θα το πάρει. Και με ένα τρόπο, που από την αρχή αναιρούνταν την τελευταία στιγμή όλα τα προφανή σενάρια. Κάνουν 2 αντίπαλοι στον όμιλο (10+π.), περνάς. Πετυχαίνεις 2 ομάδες που θεωρητικά σε έχουν ταλατιού, περνάς. Πας τελικό κόντρα σε ομάδα που δεν κάνεις καν τον κόπο να πεις ότι είναι 10 κλάσεις ανώτερη. Τρως για πλάκα 3 στο ημίχρονο. Και μπαίνεις μέσα σαν μικτή κόσμου, τους πετάς 3 μπαλάκια, σου ανοίγει τα πόδια η μπάλα από παντού κιόλας (θυμηθείτε ευκαιρίες Σέβα), και το παίρνεις! Νταηλίκι. Έτσι γιατί είσαι τρολλ. Ποιό Χόλιγουντ; αν γυριζόταν στο Χόλιγουντ αυτό, θα λέγαμε "μαλάκες ντάξει, το χέσατε" Και το καλοκαίρι παίζεις προκριματικά από τον Ιούνη μήνα γιατί στο πρωτάθλημα σε πέρασε μέχρι και η Νέβερτον, τρολ. Και φτιάχνεις αξιοπρεπέστατα σύνολα στην συνέχεια και τρώς την μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Κερδίζεις την Γιουνάιτεντ μέσα- έξω, και βγαίνεις 2ος γιατί σε γαμούσε όλο το περασμένο βράδυ η Φούλαμ. Ρίχνεις 4 στην Ρεάλ, και σε καυλαντεύει η Αστον Βίλα στην γωνία. Και εκεί που λές "τελειώσαμε", πετάγετε μια ομάδα που πάλι δεν περιμένει κανένας ότι μπορεί να χτυπήσει πρωτάθλημα τόσο δυνατά. Κλείνοντας κάθε στόμα, κερδίζοντας εμφατικά κάθε Νόριτς και κάθε Γουεστ Μπρομ, και ενώ σου έχουν χαμογελάσει και όλα τα αποτελέσματα πριν, και ενώ μόλις κέρδισες την ομάδα που έμελλε να το πάρει, πας και το χάνεις από μια γλύστρα του ανθρώπου που ίσως το άξιζε/'ηθελε, λίγο παραπάνω του ίδιου που (ω τι ειρωνία) μέρες πριν έλεγε "Ας μην το αφήσουμε να μας γλιστρίσει." Και μετά η ελπίδα. Πόσο πουτάνα η ζωή ρε Ξανθόπουλε, αγόρι μου; Πόσο "πόρνη" η ζωή αν δεν σε θέλει; Θυμάσαι πόσο δυνατός είσαι όταν πέφτεις, και θυμάσαι πόσο...έπεσες λίγο μετά. Μετά ελπίζεις ότι θα ξαναφτάσεις στο επίπεδο που ήσουνα, μέχρι να φας την τελική σφαλιάρα που ΜΑΛΛΟΝ θα σε ρίξει στα τάρταρα. Άλλα δεν ψοφάς. Και ξανά μανά τα ριπλέι στην ταινία.
Και η φετινή σεζον έτσι είναι, μην την ψάχνετε.3 στην Τσέλσι, σφαλιάρα από Πάλας. 4 στο Σίτυ, 6 στους Αγίους, "όλε" για το Χ με την Μπρομγουίτς. Μας τρολάρουν τα παιδιά, και μην ελπίζετε ότι θα αλλάξει κάτι, ώστε στο τέλος που θα αλλάξει, μάλλον, θα πικραθουμε διπλά. Και αν τελικά όντως δεν αλλάξει, θα πανηγυρίζουμε σαν τρελοί.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές μας. Εκεί που λες πως γλίτωσες, αναπολείς το παρελθόν, και εκεί που η ελπίδα γεννιέται, έρχεται ένα τέλος που σε κομματιάζει, αλλά έρχεται αργά. Ώστε να προλάβεις να θυμάσαι ότι ακόμα δεν έχει έρθει. Και ίσως να μην έρθει. Ίσως απλά να ζεις την αρχή λεπτομερώς.
Υ.Γ. Δεν μπορώ να ασχοληθώ σοβαρά αγωνιστικά με αυτήν την ομάδα. Η μοναδική μου παρέμβαση είναι πως τα καλά αποτελέσματα έχουν έρθει όταν δεν ξεκίνησε βασικός ο πρώτος(;) σου σκόρερ(!) -Μπεντέκε-. Παίκτης που σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει σε κείμενο για σάιτ, πως δεν είναι κακός, αλλά δεν ταιριάζει στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας.
Για τον Ντιβοκ Ορίγκι, είχα γράψει στο γκρουπάκι της Λίβερπουλ στο φσμπ πως θα εξελιχθεί σε μεταγραφή της χρονιάς.
Υ.Γ.1 Νομίζω πως η μεγαλύτερη μαγκιά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, είναι να διατηρεί την συμπεριφορά του προς τον απέναντι του. Ακόμα και αν αυτός του φέρεται με τον χειρότερο τρόπο. Και αν ακόμα και αν αυτό αποδεικνύεται μέρα με την μέρα. Το μόνο που μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κερδίσει, είναι οι τύψεις του άλλου. Αλλά οι τύψεις είναι το χειρότερο συναίσθημα και ο άνθρωπος καλυτερεύει συνήθως μετά από αυτό.
Και για να σας πω και μια "ταινία" που είδα την προηγούμενη βδομάδα με μία "καρακάξα". Αυτή η καρακάξα αγαπούσει με όλη της την ψυχή το ψωμί. Η καρακάξα αυτή λοιπόν, είχε κάποιους "φίλους", που τους συναντούσε σε...πτήσεις. Πόσο τίμιο είναι εκ μέρους των "φίλων" να προσπαθούν να της φάνε την αγαπημένη της φραντζόλα, ενώ δεν τους αρέσει το ψωμί, και ενώ ξέρουν πως "ανήκει" στην...καρακάξα. Απλά για να πουν ότι το έφαγαν; Και ποια θα είναι η γνώμη σας αν η καρακάξα συνεχίσει την ίδια αντιμετώπιση, και τελικά τα Χριστούγεννα κεράσει κοακόλα, και όχι σφαλιάρες; Εγώ που βλέπω την ταινία ως θεατής γελάω απλά με τους "φίλους".
Θα ήμουν περήφανος αν καταλάβαινε η καρακάξα ότι αναφέρομαι σε αυτή. Και τυχερός αμα το καταλάβαιναν και οι "φίλοι" της. Θα έδειχναν τουλάχιστον ότι είναι και λίγο...αετοί εκτός από...κοράκια!
ΥΓ.2 Ι will never forget this day
AΚΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΙΑ
