Ντάξει ρε Ντε Χεα. Είσαι καλός. Είσαι και τυχερός όμως. Γιατί ίσως είμαστε η μόνη ομάδα στον πλανήτη σε όλα τα σπορ, που δεν απολαμβάνουμε το να μην παίξεις μια φορά καλά και να σταθείς τυχερός.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η αρχική ενδεκάδα, που ήταν και αναμενόμενη από την στιγμή που θα απουσίαζαν οι Άνταμ και Τζίνι, κατ εμέ και την ποδοσφαιρική μου σοφία
Για τα πρώτα εικοσιπέντε λεπτά η ομάδα πάταγε σε άλλο τελείως γήπεδο. Το πρέσινγκ της μαντσεστερ λίγο πίσω απο την σέντρα, σε συνδυασμό με τις συνεχής πρώτες λάθος πάσες στον άξονα μας αποσυντόνισε τελείως. Βρεθήκαμε να παίζουμε 2 ζώνες πίσω και κάθε λάθος πάσα να προμηνύει κίνδυνο. Το γιατί έγινε αυτό; Ναι μεν ο Κλοπ ενήργησε σωστά αρχίζοντας τον Τσαν. Αλλα λάθος στην εντολή να παίρνει αυτός την μπάλα απο τα σέντερ μπακ ώστε να βοηθήσει τον Χέντερσον να παίζει πιο ψηλά στο γήπεδο και πιθανότατα να πάρει τα πατήματα του Λαλλάνα στην περιοχή. Οι Φελαινί και Ερέρα έκαναν πολυ καλό ματς, και ουσιαστικά ο ανέτοιμος τούρκος δυσκολεύοταν πάρα πολυ να βγάλει κάποια ορθολογική ανάπτυξη μη έχοντας την ταχύτητα σε σώμα και μυαλό να λειτουργήσει.
Συνέπεια αυτού ήταν πως οι Μανέ και Φιρμίνο αναγκάζονταν να γυρίζουν αρκετά πιο πίσω ώστε να μπορούν, όχι μόνο να βγάλουν την μπάλα στο....φάντασμα του Στάριτζ αλλά και να έχουν το νού τους κυρίως στους Ερέρα και Πογκμπα που είχαν απειλητικες διαθέσεις παίρνοντας πολλές φορές πάνω τους, τους Κλάιν και Μιλνερ.
Τα πράγματα άρχισαν να έρχονται κάπως στα ίσα όταν ο Κουτίνιο άρχισε να τραβιέται λίγο πιο πίσω, αλλα ούτε ο Φιρμίνο, ούτε και ο Μανέ κάνανε καλές επιλογές ακόμα και όταν η ομάδα προσπάθησε να απειλήσει.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Χέντερσον πήρε τον ρόλο του Τσαν, ο τούρκος ανέβηκε πιο ψηλά και σε συνδυασμό με την κούραση των παικτών της Γιουνάιτεντ αλλά ίσως και την επιλογή του Μουρίνιο να τραβήξει την ομάδα του πιο πίσω, καθώς ναι μεν η Γιουνάιτεντ πάταγε καλύτερα στα πρώτα 45' αλλά δεν απείλησε σοβαρά, ούτε μία φορά. Έτσι λοιπόν ειδικά μετά την είσοδο του Λαλλάνα στο 55' η ομάδα ανέβηκε πολυ. Ο ενθουσιασμός των παικτών και του κόσμου στην είσοδο του Άνταμ ήταν πρωτόγνωρος. Είναι απίστευτο το τι ώθηση πήρε όλη η ομάδα από την αλλαγή. Λες και μπήκε στο παιχνίδι ο Μαραντόνα.
Απο το 55' λοιπόν μέχρι το τέλος υπήρχε μια ομάδα στο γήπεδο. Το κακό είναι πως οι Κόκκινοι για δεύτερο παιχνίδι φέτος με ομάδες τύπου Μπέρνλι (ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑ) φάνηκαν να έχουν μπλοκάρει στο chance creation καθώς η ζώνη άμυνας του Μπλέ πούλμαν, είχε κλείσει όλους τους διαδρόμους. Μαζί με αυτό οι Κλάιν και Μίλνερ ίσως σκόπιμα να μην προσπάθησαν να πατήσουν τόσο περιοχή, έχοντας στο νού τους πιθανό πρόβλημα στο τρανζίσιον.
Φτάνουμε στο 75' και την απόκρουση του Ντε Χέα. Ντάξει ο τύπος είναι τοπ. Η απόκρουση που κάνει δεν υπάρχει ποτέ. Αλλά μπες μωρη φτηνή. Κάνε μας μία φορά την χάρη. Αυτό το πράγμα με την Λίβερπουλ δεν έχει ξαναγίνει. Έναν αγώνα να κερδίσουμε και να μην έχουμε παίξει καθόλου καλά. Να είμαστε εμείς οι τυχεροί του ματς. Απίστευτο.
Ένα μεγάλο μπράβο στον Άνταμ Τον Λαλλάναρο. Άλλος άνθρωπος επί ημερών Κλοππ. Την ώρα που ο άνθρωπος που τον έφερε τον έκανε να μοιάζει ένα άχρηστο πράμα που κινείται μέσα σε 4 γραμμές. Με τον Γερμανό αλλάζει την εικόνα όλης της Λίβερπουλ. Πέρυσι δεν είχα και την καλύτερη άποψη, αλλά έχω αρχίσει κωλοτούμπα.
Επίσης. Καταλαβαίνω το ότι το build up της ομάδας πρέπει να γίνεται ορθολογικά, πρέπει να αναπτυσόμαστε σε όλο το γήπεδο σωστά και να μην φτάνει διεκδικήσιμη η μπάλα στο κέντρο, αλλα άμα είναι να μας πιάνει η καρδιά μας κάθε φορά που ο Κάριους έχει την μπάλα στα πόδια, ντάξει.
Μάγκες είμαι σε κρίσιμη ηλικία, τρώω σουβλάκια, πίνω φραπέδες καπνίζω σαν τον Ρούνει, και...έχασε και η....ΝΑΠΟΛΙ, ΔΙΩΞΤΕ ΤΗΝ ΣΚΑΤΟΜΠΑΛΑ .
Τέλος, θα σταθώ σε Μάτιπ και Λόβρεν. Και οι 2 φοβεροί. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι. Μακάρι.
Υ΄Γ. Χρόνια πολλά Αλεξάκο, αδερφέ μου.
Υ.Γ. 1 Τυχόν διαφωνίες θα χαρώ να τις απαντήσω σε σχόλια.
Υ Γ 2 Για όσους δεν είδαν το ματς μπορούν να απολαύσουν ΕΔΩ την ποδοσφαιρική αυτή πανδαισία.
