Κερδίσαμε σε μία έδρα -βάζοντας μάλιστα 4 γκολ- που δεν είμαι σίγουρος ότι πολλές ομάδες από τις διεκδικήτριες του τίτλου θα καταφέρουν να περάσουν, και πέρα από τους 3 βαθμούς είναι και αυτό ένα μεγάλο κέρδος.
Το ότι η ομάδα έχει αρχίσει και φτιάχνει χαρακτήρα το είπαμε και πριν 2 εβδομάδες. Το ότι κάνεις το 2-4 πριν γίνει το 3-3 είναι ενδεικτικό αυτού, σε μεγάλο μέρος.
Δεν μπορείς όμως να λες ότι θες να γίνεις καρδιοχειρουργός όταν σε μία μέρα σου έχουν πεθάνει 2 ασθενείς από....σκωληκοειδίτιδα. Τι εννοώ.
Λέτε (και λέμε) όλοι σας ότι πάμε για πρωτάθλημα. Η ομάδα με την μέχρι τώρα απόδοσή της και παρουσία της στο πρωτάθλημα αυτό δείχνει, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες τις μέρες 4 γκολ δεν θα βάζουμε, Αν λοιπόν πρέπει να βάζουμε 3 γκολ μίνιμουν για να κερδίσουμε ένα ματς τότε θα παρουσιαστούν προβλήματα. Όπως έγινε με την Μπερνλι.
Το λάθος του Λόβρεν έγινε. Λάθη γίνονται. 'Ηταν μια κακιά στιγμή. Μπορεί να συμβεί σε όλους τους παίκτες παγκοσμίως να κάνουν μια γκέλα...ένα τσαφ που λέμε. Αμέσως μετά το 1ο γκολ της Παλας σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει καθόλου να σταθούμε στην πατάτα του Ντέγιαν. Ειδικά τώρα που ο Κροάτης είναι σε πολύ καλό φεγγάρι και δείχνει να έχει δέσει αρκετά καλά με τον Μάτιπ. Ούτε ο Κλοππ στην συνέντευξη τύπου στάθηκε (ορθώς). Επιπλέον μεγάλη του μαγκιά το ότι το ξεπλήρωσε κατευθείαν με γκολ.
Αυτό που πιστεύω πως πραγματικά λείπει είναι ένας τερματοφύλακας, ο οποίος θα μπορεί να καλύψει την εκάστοτε γκέλα των αμυντικών. Η μέχρι τώρα παρουσία του Κάριους δεν θα έλεγα ότι με έχει αφήσει και σούπερ χαρούμενο. Ένας καινούργιος τερματοφύλακας παρόλα αυτά θέλει χρόνο. Ο Γερμανός είχε και τον τραυματισμό και έμεινε πίσω. Στο δεύτερο ημίχρονο έκανε κάποιες σημαντικές επεμβάσεις. Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί ότι στο πρώτο ημίχρονο έγινε αυτό...
Ο Μορένο, ο Κλάιν και ο .....Ζαχα.
Το ματς μας επιθετικά ήταν αν μη τι άλλο εξαιρετικό. Σε αυτό βοήθησαν αρκετά πράγματα. Μέσα σε όλα ήταν και ο Πάρντιου. Η Πάλας προσέγγισε το παιχνίδι ίσως πιο επιθετικά από ότι θα έπρεπε. Ξεκινώντας τον Μορένο (αφού ο Τζειμς ήταν άρρωστος) ο Κλοππ ήξερε οτι θα πάρει πιο πολλά πατήματα στην περιοχή από τα πλάγια μπακ. Οταν ο Μίλνερ παίζει αριστερό μπακ, ναι μεν έχει πατήματα στην αντίπαλη περιοχή αλλά δεν είναι τόσο επιθετικά- δημιουργικά όσο του Μορένο. Η αξία του Ισπανού επιθετικά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το πρόβλημα ήταν ανέκαθεν αμυντικό μαζί του.
Έτσι λοιπόν ενώ στα υπόλοιπα παιχνίδια οι άμυνες είχαν πιο πολύ το μυαλό τους σε ενδεχόμενες απειλές από πατήματα του Κλάιν στην περιοχή τους, τώρα η Πάλας έπρεπε να κλείσει και αυτά του Μορένο. Αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους. Αν τα μπακ του αντιπάλου είναι τόσο επιθετικά όσο τα δικά μας εχθές (σσ. Σάββατο) θα πρέπει πρώτον να έχεις καλές επιστροφές και ντουμπλαζ από τα χαφ και ύστερα και από τα εξτρέμ. Αντί αυτού ο Παρντιου επέλεξε να ξεκινάει τις επιθέσεις θέλοντας να δώσει χώρους στον Ζάχα. Αυτό σήμαινε πως το δεξί εξτρεμ των Λονδρέζων θα έπρεπε να παραμελήσει τα αμυντικά του καθήκοντα, Σε συνδυασμό πως γενικά η Παλας δεν είχε καλές επιστροφές ούτε από τα Χαφ της, έδινε χώρο ώστε η ομάδα μας με ένα ή δύο οβερλαπ να βάζει 4-5 παίκτες στην περιοχή της, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Όταν λοιπόν τα μπακ σου μπαίνουν με τόση συχνότητα στην αντίπαλη περιοχή και δημιουργούν τόσες φoρές καταστάσεις, τότε όχι μόνο σε εσένα κάτι δουλεύει σωστά αλλά και στον αντίπαλο κάτι λάθος.
Όπως προείπα, ο Παρντιου θέλοντας να εκμεταλευτεί την ταχύτητα του Ζάχα και να του δώσει χώρο στο τρανζίσιον δεν μπορούσε να αμυνθεί από την πλευρά του Μορένο. Δεν υπολόγισε πως ο Ισπανός είναι πιο ταχύς από τον Μίλνερ και έχει πιο πολλές αντοχές όντας πιο νέος.
Το ότι από εκείνη την πλευρά σημειώθηκε το δεύτερο γκολ τους δεν λέει πολλά, καθώς ήταν σετ επίθεση με την άμυνά μας στημένη. Αυτό έχει να κάνει με την κάκιστη αντίδραση των Λόβρεν και Μορένο (που δεν έπεσε πάνω στην σέντρα) στην συγκεκριμένη φάση./
Στο δεύτερο ημίχρονο και για τα πρώτα 20 περίπου λεπτά η αποφάσισε να ανεβάσει τις γραμμές της στο γήπεδο. Κάτι που δυσκόλεψε μεν την αμυντική μας γραμμή αλλά έδωσε χώρους στους Μανέ και Φιρμίνο καθώς οι υπόλοιποι γύριζαν πιο πολλά μέτρα πίσω στο γήπεδο. Η ικανότητα του Μπεντέκε στην δημιουργία κερδίζοντας τις εκτός περιοχής μάχες στον αέρα δημιούργησαν κάποια προβλήματα αλλά τις περισσότερες φορές η άμυνα λειτουργούσε σωστά. Μια άμυνα δεν λειτουργεί σωστά μόνο όταν κλέβει την μπάλα, αλλά και όταν αναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει σκοτωμένες τελικές. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν την απόκρουση του Κάριους στο σουτ του Μπεντέκε, δεν νομίζω ότι ανησυχήσαμε ιδιαίτερα.
Κάπου εκεί ο Χέντο έβαλε σε λειτουργία την Σπαιντερ κάμερα και είδε την εκπληκτική πάσα στον Φιρμίνο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο Τσαν, ο Κουτίνιο, και ο....Σταριτζ.
Από το πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τους Μανκς και ύστερα, που ο Τσαν έχει τον ρόλο του 8αριου κυρίως δείχνει πολύ ανεβασμένος και επιβραβεύτηκε όχι μόνο με το γκολ, αλλά και με το 90λεπτο που του εδωσε στο γήπεδο ο Κλοππ.
Ο Κουτίνιο όταν είναι σε μέρα μπορεί να σου πάρει ματς με οποιονδήποτε αντίπαλο μόνος του. Χθες έβγαλε κάποιες εκπληκτικές πάσες. Έχει μάθει να εκμεταλλεύεται υπέροχα τον χώρο στην άμυνα του αντιπάλου, και ξέρει ακριβώς ποια πάσα να επιλέξει ώστε να δημιουργήσει "ρήγμα". Αυτό συμβαίνει και με άλλους παίκτες και είναι δείγμα της έμφασης που δίνει ο Κλοππ στο "βίζιον" της ομάδας.
Ήθελα να γράψω και από την προηγούμενη βδομάδα για τον Σταριτζ. Κάθε προπονητής είναι υποχρεωμένος να προστατεύει τους παίκτες του. Αυτό ακριβώς κάνει ο Κλοππ με τον Σταριτζ. Όταν ένας παίκτης δεν είναι σε καλό φεγγάρι, με το να τον βάζεις συνεχώς να παίζει του κάνεις κακό. Αυτό αν ο Άγγλος είναι έξυπνος το καταλαβαίνει. Δεν νομίζω πως ο Κλοππ σκέφτεται πως έχουμε πολύ καλύτερους επιθετικούς απο τον Ντάνι. Ωστόσο όσο βλέπει πως αυτός δεν είναι σε καλές μέρες, δεν τον εκθέτει και βασίζεται σε πιο έτοιμους παίκτες μέχρι να έρθει η ώρα του. Σίγουρα η ομάδα δεν θα κέρδιζε τίποτα, αλλά ούτε και ο Σταριτζ με το να τον έβαζε εχθές γύρω στο 85' που έβαλε τον Ορίγκι.
Οι...2 τρόποι και το πρωτάθλημα.
Συνήθως οι προπονητές λειτουργούν με 2 τρόπους. Ο πρώτος είναι πχ ότι στα επόμενα 5 ματς πρέπει να έχουμε 10 βαθμούς (λέμε τώρα), μακροχρόνιους στόχους και θέτοντας κάποια όρια. Συνήθως πολλοί την πατάνε έτσι καθώς εύκολα μία ομάδα μπορεί να χαθεί κάπου στο...δάσος, και να την πάρει η μπάλα.
Ο άλλος τρόπος είναι το να βλέπεις το κάθε παιχν΄δι ξεχωριστά. Αμφιβάλλω αν υπάρχει οπαδός της Λίβερπουλ που να μην θέλει να πάρουμε το φετινό πρωτάθλημα. Κάτι όμως που ακόμα πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας. Είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο (που άχαστο είναι δηλαδή αλλά...λέμε). Η ομάδα πρέπει να βελτιωθεί πολύ. Κυρίως αμυντικά, Θέλει πάρα πολύ δουλειά και προσοχή για να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε. Πρέπει να βλέπουμε κάθε ματς ξεχωριστά και να μην μας παίρνει η μπάλα κοιτόντας την βαθμολογία. Πρέπει να κερδίσουμε την Γουοτφορντ τώρα και τα άλλα τα...βλέπουμε. Να μην παρασυρόμαστε ούτε από τα καλά δικά μας αποτελέσματα, αλλά ούτε από τις γκέλες των άλλων. Γιατί όπως κάνουν γκέλες οι άλλοι, έτσι ενδεχομένως να κάνουμε και εμείς κάποια στιγμή. Χαμηλά η μπάλα.
Υ.Γ. Όπως έγραψε και μια ψυχή βρισκόμαστε στο 56 μ. Ν. (μετά Ντιέγο). Χρόνια πολλά στον ΘΕΟ.
Υ.Γ.1 Εξαιρετικός ο διαιτητής και πολύ προκλητικός ο Ζαχα. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε άλλες περιπτώσεις η ομάδα θα έχει την ίδια αντιμετώπιση από τους διαιτητές. Είναι εύκολο συνεχώς να κατηγορούμε τους άλλους για τις αποτυχίες μας. Το να ρίχνουμε μπινελίκια εδώ και εκεί. Το δύσκολο είναι να κοιτάξουμε πρώτα εμείς τα δικά μας λάθη και τις δικές μας ευθύνες, κάτι που ιδιαίτερα στην χώρα μας δεν υπάρχει. Μεγάλο μείον να είσαι ευθύνοφοβος και να ψάχνεις συνεχώς δικαιολογίες. Ε Ζοζέ;
